Ik wil hier taboes bespreekbaar maken aan de hand van korte verhalen. Waarom, omdat we in deze maatschappij leven, waar democratie enkel een woord is met geen enkele betekenis. We leven in een vrij land, maar toch moeten we alles stil houden. De media laat dagelijks taboes zien en toch is de werkelijkheid verre van wat zij ons laten zien. Evenementen zoals rode neuzen of kom op tegen kanker komen één keer op het jaar in de spotlight te staan. (wat ik enkel kan toejuichen) mensen geven uit compassie een bijdrage of kijken met tranen naar fragmenten, maar drie dagen later zijn ze het al vergeten en vallen ze terug in hun oude gewoonte door mensen met de vinger te wijzen.

Via korte verhalen wil ik laten voelen dat niemand alleen is. Wie weet herken je jezelf in één van mijn verhalen. Wie weet wil je na het lezen ervan, zelf je verhaal kwijt. Doe maar... Wie weet kan je iemand anders hiermee helpen. Wie weet als er volgende keer iemand zijn hart bij je lucht, jij de persoon niet met de vinger zal wijzen, maar eerder begripvol zal luisteren. Want wie ben jij, wie ben ik, wie is je buurman, wie is je zus, wie is je bakker, om over jou of iemand anders te oordelen...

Elk verhaal dat ik schrijf is met de nodige respect geschreven! Ook het nodige opzoekwerk is gedaan alvorens ik iets openbaar zet. Gelieve hier dan ook met begrip mee om te gaan.

Hier wordt niet met de vinger gewezen of geoordeeld. Hier wordt met begrip, zonder schaamte en met oneindig veel respect gereageerd. 

Veel liefs,

A. Lily

P.S. Ik ben niet perfect, daarom zullen er ongetwijfeld schrijffouten instaan. Ik krijg wel hulp van bepaalde mensen die hun tijd steken om mijn verhalen te verbeteren, maar dat lukt niet altijd. Het draait vooral om het verhaal en de essentie ervan...