Na maanden van zoeken, onderhandelen, een poging tot... nam ik het besluit om Cate Blanchett zelf op te zoeken. Op die manier wist ik dat mijn project in de juiste handen terecht zou komen. Is me dat gelukt?
Ik vertrok toen het buiten nog donker was. De trein van 6uur was stipt op tijd, net als de trein richting Brussel. Heerlijk als NMBS op tijd rijdt! In Brussel-Zuid had ik nog ruim de tijd om een wandeling te maken en een koffie te gaan drinken.
Iets voor 8uur ging ik aansluiten in de rij om de Eurostar te nemen. Dit verliep eveneens vlot en veilig. Gelukkig had ik het boek, The Da Vinci Code, van Dan Brown mee. Dit hield me tijdens de wachttijden en in de trein gezelschap.
Voor ik het wist verwelkomde Londen ons en stapten we allemaal uit. Mijn eerste indruk en gevoel waren best met een vleugje spanning en vreugde... Eindelijk, ik ben waar ik wil zijn!
In het begin liep ik wat verloren. Mijn telefoon leek ook niet onmiddellijk mee te willen en dat zorgde ervoor dat ik meer dan een half uur een blokje om heb gewandeld. Ja, wandelen, alles heb ik te voet gedaan. Er is niets zo zalig als met je beidde voeten en de zon op je snuit Londen te bezichtigen... Een aanrader!
Trafalgar Square richting Westminster blijft voor mij een zeer verassend parcours. De gebouwen, de monumenten,... men kan niet ontkennen dat Londen een stad is die macht en grootsheid uitstraalt. Je ziet het, je voelt het, je merkt het. De drukte is hier ook immens, maar van zodra ik de Theems bleef volgen, werd het minder en kon ik genieten van de blijvende zon op mijn gelaat. Wat ik indrukwekkend vond waren de verborgen monumenten die ik hier overal zag staan. Cleopatra's Needle, herdenkingsmonumenten over de Eerste en Tweede Wereldoorlog, draken, Tempeliers... Daar moest ik ergens inslaan en kwam ik in de buurt van Fleet Street. Ik kon niet onmiddellijk plaatsen waarom het op deze specifieke plek voorgesteld werd met draken en ridders, maar ik voelde wel een diepe indruk. Pas nadien, kwam ik erachter dat Temple Church in de buurt pas.
Mijn wandeling ging verder en ik kwam uit bij St Paul's Cathedral. Op mijn passage kwam ik maar een deel van dit indrukwekkend gebouw tegen. Vandaar uit nam ik eindelijk een stop bij; Sandwich Sandwich. Ik had er goede beoordelingen van gelezen en als ik TikTok moest geloven, waren de Sandwiches groot, heel groot. Eerlijk, ze waren groot en mega lekker! Ik at deze verrukkelijkheid op een bankje in de zon op een pleintje bij Barbican Centre. De plaats waar ik de avond zou spenderen. Aangezien men mij had gezegd dat het er groot was, was het aan te raden om even eerst een kijkje te gaan nemen. Ik was blij dat ik het had gedaan, want ja, het is er groot. Daar genoot ik van mijn mega Sandwich en kocht ik mezelf een T-Shirt van GirlsOnTops. Nooit gedacht dat ik een shirt zou kopen met Cate Blanchett op, maar kom ik heb het maar gedaan en ik ben er mega blij mee.
Nadien ging ik naar het hotel; Yotel! Een zeer nette, kleine en moderne kamer met een groot KingSize bed voor mij alleen. Zalig! Daar nam ik even de tijd om te genieten van een douche, een rustig moment, lezen.
Daarna ging ik met mijn zwart zakje met Unforgettable Desires in, project en brief richting Barbican Centre. Ik stond versteld van mezelf dat ik totaal geen zenuwen had. Ik was reeds de hele dag rustig en ik genoot van al wat de dag me bracht. Ik liet komen wat zou komen en had geen verwachtingen.
Toen de zaal gevuld was en hemel; ik had een volledig zicht op de zaal. Ik zat helemaal boven (2de verdiep) in een hoek waar zicht had over het podium en de zaal. Hoogtevrees, daar moest ik even niet aan denken, want plots gingen de lichten uit en kon ik genieten van een prachtig theater stuk; The Seagull, die meer dan twee uur en dertig minuten heeft geduurd. De cast was een fijn team. De humor van de Britten snap ik nog niet helemaal, maar ik heb alvast hier en daar gelachen. Er zat veel emotie en diepgang in het verhaal, dit zorgde voor hele stille momenten in de zaal. Ik was hier enorm onder de indruk van dat zulke uitverkochte zaal zeer stil kon zijn. Cate op het podium zien, was subliem. Het was vooral zalig om te zien hoe zij genoot van dit!
Enkele minuten voor het einde, sloop ik de zaal uit. Ik wist dat er zeer veel volk zou afkomen naar de Stage Door en dat leek me geen slecht idee. Toen ik aankwam aan de Stage Door stond er al massaal veel volk. Een stem in mij wou hier niet blijven, maar ik bleef. Tot uiteindelijk een man van de security kwam zeggen dat Cate en Tom niet zouden komen signeren. (Achteraf zag ik op socials dat Sarah Paulson in de zaal zat, geen wonder dat ze niet kwamen.) Maar er waren heel veel ontgoochelde gezichten te zien, zelfs huilende jonge meisjes die hadden gehoopt op een glimp van hun idool. Ik hief mijn schouders op en relativeerde het als; Het is wat het is, maar ik ga niet terug naar huis met mijn zakje. Ik sloop door de mensen heen naar een hek waar security stond en vroeg hem om dit aan Cate te geven. Uit mijn ooghoek zag ik dat tal van andere brieven en geschenken in mijn zakje werden gestoken. Wat wil zeggen dat het zakje wel in de juiste handen zou terecht komen.
In het hotel liet ik alles even bezinken, want hey, niet iedereen kan naar Londen komen om Cate Blanchett te zien spelen in theater. Dankbaarheid is een groot woord, maar een kleine daad. Ik was dankbaar dat me dit geschonken was. Uiteindelijk ging die trip niet om Cate alleen, maar om zoveel meer en dat, dat ontdekte ik nog eens extra de dag nadien...
Ik wandelde terug richting St Paul's Cathedral, langs de andere zijde. Op die manier zag ik het gebouw in zijn geheel en was ik diep onder de indruk hoe groot dit gebouw wel niet was.
Tijdens deze wandeling kwam ik tal van monumenten tegen waar de vrouw symbool stond. Hoeveel vrouwen ik ben tegengekomen, wow! Londen straalt mannelijkheid uit, dat had ik de dag voordien ontdekt, maar verborgen straalt ze een mystieke symboliek van vrouwelijkheid uit. Prachtig!
Ik stapte langs The Theems richting Westminster, maar voor ik dat deed, besloot ik de drukke brug over en weer te wandelen om foto's te trekken. Ik hield zelf een vrouw tegen om een foto van mij te trekken. Trots, met mijn Cate Blanchett shirt en op de achtergrond Big Ben en The Houses of Parliament. De zeemeeuw op de achtergrond, die had ik pas door als ik terug in België was en door mijn foto's aan het scrollen was. De zeemeeuw - The Seagull, snap je hem....
Daarna ging ik terug naar Trafalgar Square richting Regent Street. Ik kocht wat leuke spullen. Mijn indruk over hoeveel winkels er zijn, de grootheid en aantal. Te gek! Op mijn route hield ik nog even halt bij een koffie shop om iets te drinken en te eten. Op Euston Road begon mijn trip op zijn einde te komen. Eenmaal in St Pancras, realiseerde ik me dat de Paasvakantie was begonnen. Mensen gingen allemaal met de trein naar Parijs of richting Brussel. Ondanks de drukte, verliep alles vlot. Zo vlot dat de buurvrouw naast me in de trein, mij gedurende de twee uur durende rit gezelschap heeft gehouden met een leuk gesprek over boeken.
De trip naar Londen, was voor mezelf een indrukwekkende reis. Een reis die me bracht naar een nieuw avontuur, een nieuwe ontdekking, een nieuw begin...
Wat Cate betreft; het ligt in haar handen om te doen wat goed voelt. Ik heb gedaan wat nodig was zodat dit eventueel project realiseerbaar kan gemaakt worden. Ik heb haar niet nodig om dit project waar te maken, zij is enkel een even mooie waarde als al de andere vrouwen die hier aan willen meewerken. Dus ongeacht wat ze ook beslist, het is wat het is. We zien wel. Ik laat het nu over aan haar. Als ik haar niet hoor, dan is het zo en ga ik verder met wat ik bezig ben en wat er op mijn pad komt. Als ik haar wel hoor, dan is het teken dat het zo mag zijn en zien we wel wat er komt.
Lily